Alízia: Nos meus dias sobram as palabras

Como vedes, andivem a fazer arrumaçons sem sucesso. Nisto da informática, som um pato. Queria que víssedes o rosto da minha admirada Alízia. Dá igual. Ficade com a sua voz a nadar entre estas linhas. Este fermoso texto, também é dela.

1 de outubro do 2003

Nos meus días sobran as palabras. Téñoas domesticadas na fondura do peito, ese lugar onde duran as lágrimas máis que o gozo. O frío. Talvez só queden os xestos para explicarme, as mans, os ollos cegos, labios abertos e húmidos, as ilusións perdidas, bocas amadas, ósos limpos baixo carne salferida de amor, cuspe, linguas e xemidos, soidade, xestos. Podo resistir, podo resistir, podo resistir.
Xosé Carlos Caneiro, “Os séculos da lúa”
Boa noite (ou tarde ao mellor), o gris típico das oito e media está transformándose xa nun negro máis
ben claro, por iso non sei se para ti isto é a noite ou a tarde. Nesta hora o aburrimento que parecía non acosarme aparece e vai aumentando á vez que se move o tempo; os minutos e as gotas de choiva. Podía ser agora ese estado a túa metáfora.
A ver se comezo un novo poemario hoxe ou mañá, apetéceme moito, case tanto como cando andaba a voltas co Semáforos en vermello, qué tempos... Un ano enteiro de versos nos que apareces ti e que no fondo ou no non tan fondo sempre son por e para ti. Supoño que neste último estará o desexo de protagonista, os xemidos andarán voando polas palabras adiante, e un brillo de meniñas saltará en cada encabalgamento abrupto.
Contareiche entón o pouco que fixen hoxe sen as túas mans nos rizos. Unha semana e media de clases e xa unha monotonía inmensa metida no arquivador das mazás que queren ser vermellas e nos pés e na cabeza e nas portadas dos libros novos e nos vaqueiros e no pensamento...
Erguinme moi cedo, ás sete os xeonllos facían un ángulo recto co colchón. A esa hora son os teus ollos a única imaxe posible, verdes imaxinados mirándome, véndome. Vender e ver como sinónimos case perfectos; “¿mércasme unha ollada para a colección?”, despois da pregunta un bico nas pálpebras.
Sempre esperto coa túa voz, sae da franela despaciño e báilame nas orellas, “quérote, quérote, quérote”. O verbo querer só pode dicirse deste xeito, hai que repetilo tres veces seguidas, respirar uns segundos o cheiro do que escoita, e voltar á reiteración. Intento eternizar cada sílaba, non perder nin un gramo do teu alento.
No vaso cordaesperanza o zume de laranxa sóubome a ti, lambinte enteiro grolo a grolo. Non me gusta apurar neste momento da mañá porque preciso coma nada que as papilas gustativas che percorran todos os recunchos da pel. Es tan branco dentro do meu cristal..., non sabes cánto desexo terte comigo agora mesmo e acompasar as lunacións que me queden ao ritmo do osíxeno.
Ás veces penso no difícil que me é explicarche o que te amo. “Es o mellor que me pasou na vida”, “non te poderei esquecer”, “adórote como a ninguén” non significan nada se estás diante, eu non viviría sen a túa mirada. Cando quedo calada e te bico é porque aparece a imposibilidade de converter en palabras o que sinto. O cuspe axúdame.
Escollín o último par de asentos e púxenme no lado da ventá, cando un dos dous está ocupado é coma se non existise o outro. ¿Nunca che pasou o de ver a unha persoa xa sentada e elixir un sitio no que poidas estar só?, cústame regalar un sorriso pola mañá se sei que non vas ser ti o receptor, o que me pasee as mans pola cara e me responda cun bico humidísimo. Soaba folk, primeiro as notas deixáronse saborear despaciño, logo do preludio lento apurou o ritmo ata chegar a un fin sen vacilacións. Lembreime do teu corpo xunguido ao meu.
Fixen unha lista de namorados, en cada clase unha parella literaria-marabillosa. Empecei por Adán e Eva, estaban nus, tirados na herba e aproveitando as liñas amarelas que se lles pousaban na epiderme, quen me dera terte espido enriba do verde deste suxeitador. Despois Margarita e Armando amábanse nunhas sabas brancas ata a loucura, Dumas sabía que a peor morte é pola ausencia, morrer de amor...¿para que vivir sen os teus beizos? En Verona, abrazada a Romeo como nunca o fixera, entendíame Xulieta. Nas pontes de Madison, Robert facíalle fotos a Francesca, entre os descansos un bico longo como intento de estirar cada intre. Ao estar chegando a hora do xantar veume á mente Tita, tumbada no chan dunha cociña, entre pratos e escumadeiras, susurrándolle a Pedro con acento mexicano o moito que devecía por el. Lorca pintaba versos para Dalí, agradecíalle unha a unha as cores que imaxinaban xuntos, eu necesito as túas palabras tanto como Dalí os poemas pintados de Lorca. E Ulises segue aínda neste mesmo minuto a pensar na súa Penélope cun fuso de castiñeiro entre os dedos finos.
Recordo moi pouco do resto do día, non entendo cómo podo ver as aulas tan baleiras ao estarte facendo cadro na cabeza. ¡Que ganas teño de comerte a bicos! Farei meu o lugar de hoxe do autobús, así agardo polos teus poros mentres xunto máis sorrisos para regalarche cando nos vexamos.
Quérote moitísimo, cada vez que te escoito máis, sábelo, así que non te poñas nunca mal porque hai infinitas parellas que non poden cruzar os movementos das pálpebras todos os amenceres. Se facemos isto será que nin a Catherine nin a Heathcliff se lles ocorrería envexarnos. Escribinche porque non podía deixar que estiveses así, o texto de Caneiro é para animarte, “podo resistir”, podemos facelo, prométocho.
Se cadra non queda demasiado para que me voltes a ver movéndome, xemíndoche na orella e bicándote sen pausa ninguna. Ámote tanto...
Un bico eterno, dos que sinto cando vai frío coma hoxe.